چقدر متفاوت اند انسانها! عشق برای یکی دلگرمی برای دیگری سرگرمی!

چقدر سخته

دلت بخواد سرتو باز به دیواری تیکه بدی که یبار زیرآوار غرورش همه وجودت له شده...

چقدر سخته

تو خیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اما وقتی دیدیش هیچ چیزی بجز سلام نتونی بگی...

چقدرسخته

وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه اما مجبور شی بخندی تا نفهمه هنوزم دوسش داری...

چقدر سخته

گل آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی و هزار بار خودتو بشکنی و اونوقت آروم زیر لب بگی ( گل من! باغچه نو مبارک)

بنگر که بزرگترین آرزوی من چه کم حرف است: تو!

دلمان کوچک است

ولی آنقدر جا دارد

که برای هر عزیزی که دوستش داریم

نیمکتی بگذاریم برای همیشه ی عمر

به تکرار شدن دوستت دارم هایم نخند، شاید فردایی نباشد تا تکراری ها را تکرار کنم